Oproep voor hartverscheurende verhalen!
Heb je, na een breuk in je relatie, liefdespijn?
Schrijf je verhaal op en e-mail het naar roelvduijn@planet.nl Wij plaatsen je verhaal, als je wilt onder pseudoniem, graag en gratis in deze site! Je weet, opschrijven is beter worden. Maak het voor jezelf zo lang en precies als de vloed van je tranen.
De kunst van het uitmaken
van een man die niet begreep waarom zij het uitmaakte en zich daarna verbijsterd realiseerde dat hij behoorde tot een andere diersoort
Mijn vrouw en ik leefden al vele jaren gescheiden van elkaar. Zij in Frankrijk en ik in Nederland. We hadden niets meer met elkaar, alleen een paar leuke kinderen, die al lang het huis uit waren en een forse hypotheek.
In Nederland ontmoette ik een vrouw van even in de veertig.
Een prachtige vrouw. Ik werd op slag verliefd, hevig verliefd.
Ik had niet gedacht dat zoiets nog zou kunnen. Ik was de vijftig ruim gepasseerd en had mij er al bij neergelegd dat ik de rest van mijn leven alleen zou zijn. Op die leeftijd horen die dingen tot het verleden, dacht ik. Maar de liefde was wederzijds.
Een heerlijke meid. Zag er goed uit, heel sportief, je kon er prima mee praten en vreselijk mee lachen. En het was een verrukking in bed. Ongekend. Wij zijn samen een paar keer op vakantie geweest en hadden de grootste pret. We vulden elkaar goed aan. Ik zag dingen die zij niet zag en omgekeerd. Een fantastische relatie. Echte, echte liefde.
We zagen elkaar elke twee of drie weken. En bleven dan een weekendje bij elkaar. Een prima methode om de relatie gezond te houden.
Weer lachen en vrijen
Na het vierde jaar kwam er langzaam de klad in. Ze kwam niet meer zo vaak bij mij op bezoek, ze vond de afstand te groot, haar enthousiasme werd minder. Ik begreep het niet. Een keer, toen ik bij haar was en we een heerlijke dag samen gehad hadden, strandwandeling, leuk restaurant, wilde ze niet met me vrijen.
Ik mocht wel naast haar in bed liggen, haar borst vasthouden, maar meer niet. Ik wist niet wat me overkwam, want zij normaal lustte zij er wel pap van. Wat een kwelling was dat, die nacht. Maar ik hield en houdt nog steeds zielsveel van haar. Waarom het mis ging, ik wist het niet. Ik voelde wel een zekere afstandelijkheid, maar kon er de vinger niet op leggen. En het was heel moeilijk om er over te praten. Ik heb het wel geprobeerd, maar dan kwamen er tranen en werd er om de heen gedraaid.
Ze vertelde me dat ze “nu een tijdje alleen wilde zijn.
“Dat ze weer in haar kracht wilde komen”. “Weer op haar eigen benen wilde staan”.
Allemaal van de zweverige opmerkingen waar ik niets mee kon. Achteraf bleek dat ze daarmee bedoelde dat ze de relatie wilde beëindigen. Ze had haar woorden bewust wat vriendelijk en omzichtig gekozen, om mij niet te kwetsen. Ze gaf nog wel om me, maar ze hield niet meer van me. En dacht dat ik uit haar woorden wel begrepen zou hebben, dat het nu uit was.
Nou niet dus. Ik begreep er niets van. Misschien dat een vrouw dat wel begrepen zou hebben, maar ik niet. Ik ben een man. Ik steek anders in elkaar. Fysiek en psychisch. Veel vrouwen denken, of verwachten dat wij mannen net zo reageren, net zo communiceren en de dingen net zo aanvoelen als zij, maar zo is het niet. Behoren wij mannen dan tot een andere diersoort?
Ja, vermoed ik, want wij snappen zoiets niet.
Ik althans begreep er helemaal niets van. En heb haar woorden letterlijk opgevat. En haar de tijd gegeven om weer bij zichzelf te komen. Zes maanden lang heb ik haar niet gezien. Niet gebeld. Niet gemaild. Niets. Ik telde de dagen. Hele moeilijke maanden waren dat. Want ik hield van haar en wilde zo graag met haar praten en bij haar zijn. Weer lachen en vrijen. Het leven zonder vrouw is zo dor. Ik miste haar vreselijk.
Durfde niet
Toen ik na zes maanden weer contact met haar opnam, was ze stomverbaasd.
Zij dacht dat ik inmiddels wel begrepen zou hebben dat het uit was. En ik dacht dat ze nu wel voldoende aangesterkt zou zijn om weer verder te kunnen. En dat de relatie er alleen maar mooier op zou worden. Maar het mocht niet zo zijn.
Na enkele voor mij totaal onbegrijpelijke mails en al even onbegrijpelijke telefoongesprekken, waarin we ons alle twee buitengewoon rot en opgelaten voelden, besloten we elkaar “face-to-face” te ontmoeten. Dat is het enige wat je in zo’n situatie kan doen. Anders kom je er niet uit. Samen om de tafel te gaan zitten en er eerlijk over praten. Dat hoeft niet bij jou of bij haar thuis, maar kan ook in een restaurant of café. Maar wat deed dat pijn.
Allereerst toen ik hoorde dat ze het echt uit wilde maken. En zeker omdat ik al die maanden zo mijn best had gedaan om haar met rust te laten. En me er zo op verheugd had om onze relatie te hervatten. Een nieuwe lente en een nieuw geluid.
Niets van dat alles. Het was uit. En het bleef uit. Tranen bij haar om mijn zichtbare pijn en mijn onbegrip. Tranen bij mij om de verloren liefde en mijn verwarring.
“Waarom heb je me niet gewoon gezegd dat het uit was” vroeg ik haar. “Gewoon recht in mijn gezicht”.
“Dat durfde ik niet” zei ze.
Daar snapte ik niets van. Ze heeft wel meer dingen recht in mijn gezicht gezegd. Dingen die ook niet zo leuk waren.
“Als je eerlijk had gezegd dat je niet meer van me houdt, zou ik dat natuurlijk respecteren”, zei ik. “Dat doet pijn, natuurlijk doet dat pijn. Maar niet half zoveel als de pijn die ik nu voel. Zeker niet nu ik dacht, en gehoopt had dat het weer helemaal goed zou komen”.
Wat hebben we toen een moeilijke tijd gehad.
Ik wilde weten wat er aan mij mankeerde. Wat ik verkeerd had gedaan. Waarom ze het uit wilde maken. Daar kwam geen antwoord op. Ik wilde alles doen om de relatie nieuw leven in te blazen. Om het opnieuw te proberen. Maar ze wilde niet. Het was over.
Waarom, waarom toch?
“Zachtjes”
Ze zei, gelukkig wel, dat het niet aan mij lag. Het was niet mijn fout. Ze hield het allemaal bij zichzelf. En uitte geen verwijten, God zij dank niet. En zei alleen maar dat ze geen liefde meer voor me voelde. Maar dat ze nog wel heel veel om mij gaf. En ze bedankte me voor de mooie tijd die we samen gehad hadden. Dat maakte het weer een beetje goed. Een klein beetje maar, maar toch.
Later, veel later, vertelde ze mij dat ze het uitgemaakt had omdat ik nog steeds, formeel, getrouwd was met mijn vrouw. Dat had ik gedaan uit een soort verantwoordelijkheidsgevoel. Je laat je vrouw niet zo maar in de steek. En ook uit juridische overwegingen. We konden ons toen, financieel, gewoon geen scheiding permitteren.
Verder had ze zich in die periode ook niet zo lekker gevoeld. Ze was een beetje met haar gezondheid aan het kwakkelen. Het werd haar allemaal te veel. En had ze besloten de relatie “zachtjes’ te beëindigen.
Een jaar geleden vertelde mijn vrouw me dat ze van mij wilde scheiden. Formeel scheiden. En hoewel we al jaren apart leefden en ook ieder een vriend of vriendin hadden, deed het me och pijn. heel veel pijn. Hoewel ik het ook wel begreep.
En mijn mooie, lieve vriendin heeft inmiddels een andere relatie.
Jaap Rameijer
(Bewerkt naar een van de verhalen uit: “Leer mij de vrouwen kennen”, bestelbaar bij de auteur)
